Light and dark

Lentekriebels..

Magische handen..

Af en toe heeft mijn lichaam behoefte aan andere handen dan die van mijn partner. Handen die precies weten waar ze druk moeten uitoefenen of juist niet. Zachtjes kunnen kneden maar ook hard kunnen duwen. Me laten kreunen van pijn maar ook zuchten van genot. Magische handen!

Mijn fysiotherapeut heeft zulke handen. Sinds vorig jaar zomer doet hij wekelijks magische dingen met zijn magische handen en voel ik me.. magisch. Ik heb diepe respect voor hem en zijn handelingen en heb me in jaren niet zo ontspannen en lekker gevoeld.

Als ik een afspraak heb, breng ik razendsnel Tien en een Half en Acht en een Beetje naar school en fiets ik in een rap tempo richting de praktijk. Bij binnenkomst doe ik mijn schoenen uit en ga op mijn buik op de massagetafel liggen. Hij doet een hygiënisch doekje op de hoofdsteun en ik verdwijn met mijn gezicht in het ovale gat. Ik haal diep adem, sluit mijn ogen en wacht op dat wat komen gaat.

Soms keuvelen we over koetjes en kalfjes maar praten met iemand terwijl je gezicht in een gat zit, is niet echt optimaal. Dus geniet ik vaak in stilte terwijl hij zijn magische handen het werk laat doen. Spieren worden gemasseerd, knopen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Bloed stroomt naar magische plekken, die spontaan warm worden en beginnen te tintelen. Hemels!

Helaas is die magie vaak na 25 minuten al voorbij. Het moment waarop hij zegt dat ik weer rechtop mag gaan zitten, voelt aan als een koude douche. Loom en een beetje zweverig fietste ik laatst naar huis en stapte de gang in. Ik keek in de spiegel en schrok me lam..

Het ovale gat waar ik met mijn hoofd in had gelegen, bleek een prachtige rode, ovale afdruk achtergelaten te hebben aan de zijkanten van mijn gezicht. Twee rode strepen liepen van kin naar kruin en omlijsten mijn mond, neus en ogen. Mijn gezicht leek wel een pratende vagina. Wrijven hielp niet, water ook niet.

Mijn partner onderdrukte een lach en hield wijselijk zijn mond toen ik de woonkamer binnenliep. Het duurde een paar uur voordat mijn gezicht was uitgedeukt en hij niet meer begon te grinniken telkens als hij me aankeek. Mijn fysiotherapeut mag dan wel magische handen hebben.. ik vind zijn gat maar niks!

Far, far away..

Het is vandaag precies 365 dagen geleden dat ze vertrokken. Mijn broer, zijn vriendin en hun vier kinderen. Mijn lieve, schattige nichtjes en neefjes. We knuffelden elkaar voor de allerlaatste keer op Schiphol, maakten grapjes, slikten tranen weg en bleven net zolang zwaaien tot we ze niet meer zagen.

Een jaar is sindsdien voorbij gegaan en het gemis is nog steeds enorm. Een zwart stukje in de linkerboezem van mijn rode hart. Zes hele bijzondere en dierbare personen in mijn leven stapten in het vliegtuig en gingen op zoek naar het geluk, aan de andere kant van de wereld. Weg vlogen ze. Ver weg. Uit mijn leven. Ik snap hun keuze heel goed.. maar wat doet het pijn.

Mijn broer en ik hebben het niet makkelijk gehad in onze jeugd maar samen stonden we sterk. Hij was mijn grote broer. Een rare, bijzondere, intelligente, grappige en vooral unieke persoonlijkheid. Zoals hij, is er echt maar één op deze wereldbol! Gevormd door zijn jeugd. Op zoek naar het beste voor zijn gezin en dat beste kon Nederland hun niet bieden.

Nu zie ik ze al dagen, weken en maanden niet meer. Hoor ik hun lach niet meer. Ruik ik ze niet meer. Voel ik hun knuffels niet meer. Geen logeerpartijen en verjaardagen. De kinderen zijn allemaal een jaar ouder geworden. Groter geworden. Wijzer geworden. Ze hebben een nieuwe taal geleerd en nieuwe vrienden gemaakt. Gesetteld en gelukkig. Gelukkig!

Wat ben ik blij voor ze en wat vind ik het dapper dat zij wel de stap hebben durven nemen. Maar heel egoïstisch gezien had ik het fijner gevonden als ze naar de achterhoek waren verhuisd. Dan had ik ze het afgelopen jaar en de aankomende jaren nog regelmatig kunnen zien, horen lachen, ruiken en knuffelen. Dat mis ik en daar kan geen skype tegenop.

Beautiful autumn

Swinging kiwi..

Spring is in the air!

Fijne Paasdagen!

Happy New Year!

Thank you, Santa.

Elk jaar krijgen wij begin december een kerstpakketje uit Nieuw Zeeland, van opa en oma Kiwi. Het verbaast mij elk jaar weer dat ze zulke leuke dingetjes opsturen terwijl ze de kinderen al vier jaar niet gezien hebben. Het lijkt mij namelijk erg moeilijk om voor vier kleinkinderen, die je amper kent, iets leuks te vinden!

Ook dit jaar kregen we een pakketje. Ik heb het tasje direct onder de kerstboom gezet en vol ongeduld waren we aan het wachten tot eerste kerstdag zou aanbreken. Ik mail mijn vader altijd om te laten weten dat het pakketje goed en veilig is aangekomen maar dat we nog even wachten met openmaken totdat het kerst is.

Dit jaar kreeg ik een mailtje terug dat we het pakketje vooral nu al moesten openmaken omdat Santa geen tijd had gehad voor presentjes dus iets anders in het pakketje had gestopt. Die avond na het avondeten zette ik het pakketje op tafel en vol verwachting klopten onze hartjes.

Dotty kreeg een rode halsband met kerstbelletjes. Richting Veertig een kerstmuts met belletjes en ik kreeg oorbellen met, je raadt het al ..kerstbelletjes. Heerlijk die foute kiwi humor! De kinderen kregen allemaal een schattige Christmas stocking gevuld met geld.

De verschillen in reacties bij de kinderen waren zo leuk om te zien. Ze zijn alle vier zo verschillend en dat bleek ook wel weer aan hun reacties op het geld. Dertien en een Half riep meteen dat dat veel te veel geld was en dat ze dat niet kon aannemen. De bescheidenheid zelve.

Elf riep direct: “Wow, daar kan ik echt heel veel vuurwerk van kopen!” Onze Big Spender. Heerlijk om ook een zoon te hebben te midden van al die meiden! Zeven en een Beetje keek naar het geld en zei tegen mij: “Hier, jij mag het wel hebben. Mijn spaarpot zit al zo vol”. Onze gulle gever.

Bijna Vijf maakte haar stocking open, haalde het briefje eruit, keek ernaar, pakte een potlood en ..begon erop te tekenen. Tot afschuw van Dertien en een Half en Elf. Onze jongste is duidelijk nog niet in geld geïnteresseerd. Munten vindt ze wel leuk maar zodra het in papiervorm komt, heeft het voor haar geen waarde meer en is het mooi tekenmateriaal.

Ik keek de tafel rond en kwam tot de conclusie dat Richting Veertig en ik best wel bijzondere mensje hadden gecreëerd. Allemaal zo verschillend qua karakter, persoonlijkheid en uiterlijk. Maar ook hoe ze in het leven staan, regeren op situaties en over dingen nadenken.

Wat een rijkdom! Vooral nu ze allemaal wat groter aan het worden zijn beginnen ze hun eigen ik’jes te ontdekken en dat is zo geweldig om te zien. Vier bijzondere christmas stockings, één lieve kerstmuts en een rinkelende mega pup, wat wilt een mens nog meer?! Thank you, Santa!

Wham - Last Christmas

Youp van 't Hek - Flappie

Les Poppys - Non, non, rien n'a changé

Band Aid - Do they know it's Christmas?

Honderdachthetniet.

Honderdachtentwintig kerstkaarten zouden het worden. Want ik heb vier kinderen en er zitten gemiddeld tweeëndertig kinderen in elke klas. Honderdachtentwintig kerstkaarten! Dat zijn aardig wat kerstkaarten bij elkaar! Maar ik heb besloten om het dit jaar niet te doen.

Bij ons op school is het kerstkaarten protocol heel simpel. Of elk kind krijgt een kerstkaart of geen enkel kind maar niet de één wel en de ander niet. Ik begrijp dat wel. In het kader van sociaal bezig zijn, niet buitensluiten en om pest gedrag te vermijden, is dat protocol een paar jaar geleden in het leven geroepen.

Dat werkt prima als je 2.0 kinderen hebt want vierenzestig kerstkaarten is nog te overzien maar zodra je 3.0, 4.0, 5.0 of meer .0 kinderen hebt rondhobbelen op school, is dat vrijwel niet te doen. Ik zie ons al op woensdagmiddag honderdachtentwintig kerstkaarten schrijven, voorzien van een paar kusjes, in een envelop doen en een naam erop schrijven.

Dat gaat dus dit jaar niet gebeuren want naast die honderdachtentwintig kerstkaarten moet ik ook nog zo’n zestig kaarten sturen naar familie, vrienden, kennissen, buren, aangewaaide mensen en verplichte nummertjes. Noem me asociaal, niet netjes en schrap me maar van de lijst maar ik ga dus echt niet met de kerst meute mee.

Dus in plaatst van honderdachtentwintig kerstkaarten in bakjes op school te deponeren, wens ik via deze originele, misschien iets minder persoonlijke maar wel oprecht vanuit het hart getypte manier, alle ouders en docenten een hele fijne en gezellige Kerst en een knallend Nieuwjaar toe. Maak er wat moois van!

Nu ik toch bezig ben kan ik net zo goed die andere zestig personen ook op deze manier hele fijne feestdagen toewensen. Dat scheelt me nog meer tijd en dan hoef ik helemaal geen kerstkaarten meer te sturen. Dus bij deze; Hele fijne feestdagen en een gelukkig Nieuwjaar gewenst. XX-xxxx.

Dit is zo veel makkelijker want nu kan ik ook meteen alle Social media friends gelijk een fijne kerst toewensen en veel voorspoed in het nieuwe jaar. Drie vliegen in één klap en dat allemaal dankzij mijn Ikiwi blog en omdat ik dit jaar weiger om honderdachtentwintig kerstkaarten in schoolbakjes te doen. Honderdachthetniet!

Merry Christmas and a Happy New Year! :-)

The Clash - London calling

Faithless - Insomnia

Tavares - Heaven must be missing an angel

Frankie goes to Hollywood - Relax